Ωδή στον εικοστό αιώνα

Α'
Είμαστε, βέβαια, οι αρχαιότητες του μέλλοντος. Και από ένα μέλλον που διαγράφεται απρόσμενα ερημικό σε μαγνητικές καταιγίδες διάσπαρτο που θα σβήνουν λέξη προς λέξη, εν ριπή, τα συντάγματα του Νόμου,
Μια γυναίκα κοιτάζω απόμακρη να γελά στις οθόνες
σ' ένα γέλιο ανατέλλοντας ένρινο, σχεδόν παράφορα στιλπνό με τάματα κατάφορτη ψηφιακά στις ερχόμενες να με ξεναγεί μουσικές αρχαιότητες.
Μια γυναίκα βαμμένη με αόρατα χρώματα:
Φωνή λευκή, σαν υγρασία και τροχαία προσπεράσματα σε αρτηρίες ενός αίματος τεχνητά φλογισμένου διάχυτη στα αφρισμένα οξύποτα, εριστική με νυχιές και σπινθήρες σαρώνοντας τις ακραίες κινήσεις σε κρυστάλλους υφάλμυρους του ιδρώτα αρδεύοντας τα υπέρυθρα χείλη το αχόρταγο βλέμμα του αθέατου εραστή στο τοξικό της -έφηβο- βυθίζοντας χελιδόνι,
Μια γυναίκα ντυμένη αστραπιαία αρώματα:
Ψευδεπίγραφο κόσμημα, χωρίς γένος και γλώσσα, φωτοβόρο παράδοξο, υπερήχων νεφέλη στην κυψέλη του μέλλοντος χρυσαλλίδα ηλέκτρα να ροκανίζει ρυθμικά το κεράσι της νύχτας και τα πάμφωτα έγκατα των δικτύων αλιεύει του σπασμού το μετάξι -σαν δροσερό βεγγαλικό ανάβοντας τον Ευαγγελισμό του άλλου αιώνα.
Μια γυναίκα αφημένη σε αόριστα σώματα.