Ω θαυμάτων ξένων! Ω πραγμάτων καινών!
ξεμοναχιάζω τις θλίψεις σας
τρυπώνω αγιάτρευτα στο φως και το φεγγάρι
Το στόμα μου πικρό να επιμένει
νεκρός εγώ και ομιλών κρυφίως
τυφλός ορών τα πάντα και το τίποτα
παρών και μακριά συγχρόνως
στα βάθη τους να χάνομαι και πάλι ν’ ανασαίνω
στο φιλί σου
όχι θεός, αλλά ημίθεος πλέον
που λαχταρά ν’ αρπάξει το κορμί σου.
Αν δεν σε ’λεγαν Άννα κι ήσουν Άλκηστις
εγώ θα προτιμούσα το «Οδυσσέας»
σε κείνη την ακρογιαλιά βράδυ με πτώματα
δεμένος στα πισθάγκωνα Σειρήνων
εσύ να κυματίζει σαν ακρόπρωρο
που φεύγει με τα κύματα, σαν πάντα.
Θα φώναζα «Θοδώρα» τ’ όνομά σου
–Μαντώ, μου ανταπαντάς, και χάνεσαι
τρικάβαλο στις θάλασσας τον τάφο.
Τρέχω να σε ’βρω καβαλώντας μια Yamaha
πατάω γκάζι και ορμάω πάλι
ίδιος ιπτάμενος κι απελπισμένος.
–Τι τα ’θελες αγόρι στη νύχτα;
ακούγεται η μάνα μου κλαμένη
να ραίνει με φιλιά το σάβανό μου
Εγώ εκεί, ξανά και πάλι ν’ ανασαίνω
ανάμεσα στα πόδια σου πεσμένος
μόνος νεκρός εν μέσω αναστάσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου