θα ‘ρθει ο Άγγελος, σωτήρας της μελαγχολίας
και θα τους βυθίσει στη λήθη, ενώ
εμένα κάτι απ’ την ουσία μου θα διαιωνίζεται,
μια ανοιξιάτικη μομφή των αστεριών,
το ανοίκειο όνομά μου, πάνω απ’ το έργο μου,
θα ‘χει εγγραφεί στις ψυχές των ανθρώπων.
Θα ‘θελα να δω τα μούτρα τους τότε,
να κάθομαι απο μια γωνιά να τους βλέπω,
εφήμερες νόρμες ταξινομημένες,
βαστάζοι του κάματου της αδικίας,
όταν το μόνο που θα μπορούν να κάνουν
είναι να παίζουν με τα παιδιά τους
και βλέποντας μέσα σ’ αυτά τον εαυτό τους
να δακρύζουν σαν σε καθρέφτη, ενώ
εγώ θα ‘χω ξεχάσει την τελευταία στιγμή
τα γράμματα και τη γραφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου