Κομμάτια δικά μου (απόσπασμα)

 εξόριστος από την Κεντρική Λεωφόρο


Η Λίζα άρπαξε τον πούτσο μου να τον βάλει μέσα
Το πράμα της βρωμούσε μοναξιά
Την έκρυψα μέσα στην μουσική
Και από τότε δεν ξανάκουσε κανένας για αυτήν.
Οι ρεαλιστές θα στα πουν καλύτερα από ένα ποίημα
Αν και το ποίημα είναι ο ύστατος ρεαλισμός
Νοιώθω σαν να κυνηγάω την αναπνοή μου μια ζωή
Το πεθαμένο αυτοκίνητο στην Αριζόνα.
Γίνεται ένα συνέδριο και μιλάνε για κάποιον
Φυσικά δεν πρόκειται να βγει άκρη
Τόσα λόγια για έναν ήχο
Μέσα στις εκκλησίες όλοι σκέφτονται τον εαυτό τους
Δες πως είναι
Θα χρειαστούν άλλα δυο χιλιάδες χρόνια
Για να απλωθεί ένα χέρι.
Η ιστορία είναι ένας λάκκος
Για να μπαίνει η ιστορία
Κάθε τέτοιος λάκκος έχει πολύ μεγάλη αξία
Ο κήπος με τις χαμένες ευκαιρίες είναι η Εδέμ.
Απέναντι από ένα ποίημα κρύβεται μόνο ελπίδα
Είμαστε πιο ευαίσθητοι και από όνειρο ταραγμένο ξέρεις
Θα ζήσουμε κάθε εφιάλτη εδώ χωρισμένοι αποκομμένοι
Προσέχοντας τα θρύψαλα μέσα στην καταιγίδα
Ούτε ο χρόνος δεν έχει το κουράγιο μας,να το ξέρεις
Είμαστε άνθρωποι ότι και αν πάει αυτό να πει
Τρομαχτικοί
Η θαλάσσια γνώση μας δεν χρησιμεύει στα ναυάγια
Ένα μπαούλο με 19.000 λέξεις
Η μοναξιά σου να έχει ανωτερότητα μονάκριβε μου
Γιατί κατά τα άλλα, είμαστε αβοήθητοι.


Δειλινό 


 
Δεν μπορείς
Να γράψεις ποίηση με τέτοια μούτρα
Τώρα το έβλεπα καθαρά
Ο ταξιτζής μου έριξε μια κλεφτή ματιά
Κατέβαινα περήφανες λεωφόρους μια ζωή
Ασχολήθηκα με την κτηνωδία του στυλ
Να έχεις και να κλέβεις
Έτσι έκανα ότι έγραψα
Όσο και αν ρωτάς κανείς δεν θα σου πει ποτέ γιατί
Σου επιτρέπεται μόνο να θυμηθείς
Η  φωνή της παλαβής θα τα χαλάσει όλα
Πλησιάζω το δωμάτιο που κατοικούν
Οι νέοι άνθρωποι
Την μοίρα τους λένε με ένα γυάλινο σφυρί
Περηφανεύονται ότι τα ξέρουν όλα
Σηκώνομαι και φεύγω
Δεν είχα τίποτα να γιατρέψω και ξαφνικά έχω
Αλλά  δεν θέλω να με βλέπεις έτσι
Ερμητικά κυνηγημένο και ολοφάνερο, έτσι
Γιατί ζήλεψα την χάρη του σκύλου
Όπως υπολόγιζε την βροχή
Ξαφνικά είχα τόσο έρωτα που αναρωτιόμουν
Που να τον ξοδέψω
Αυτό με απασχολούσε
Η θηριωδία του ωραίου
Για να καταλήξω τελικά απλά να κάνω το κακό.
Αλλά βέβαια κρύβομαι πίσω από το γεγονός
Ότι είμαι άνθρωπος
Για να βρίσκω μια θέση ανάμεσα σας
Και αφού δεν βρίσκω
Τι άνθρωπος είμαι αναρωτιέμαι
Τις ώρες που κοιτάω το όμορφο δειλινό.
Και όμως πάντα κάτι μπλέκεται
Στα πόδια μου
Και με κάνει πιο σοφό η ίδια του η τύχη
Μοιράζομαι την ζωή μου με μπελάδες
Παρακολουθώ την  κατάσταση στενά
Τίποτα οριστικό και αμετάκλητο
Τίποτα όρθιο μετά από κάτι χρόνια
Θλίψη
Και η αγάπη να μην ξέρει τι μου γίνεται
Αρκεί να βρίσκει φλέβα ουρανό και αίμα.
Ωραία φάση θα πεις
Αλλά φυσικά δεν σας αξίζει
Έχετε ένα θαύμα που δεν ζήσατε
Τόσες ζωές τρυφερές
Μέσα έξω στο χειμωνιάτικο μαγαζί
Και κανείς δεν μου μιλάει
Και εγώ καταλαβαίνω ότι καταλαβαίνω
Για όλους
Για να το προσφέρω μετά
Να το θυσιάσω στους θεούς
Αφού από τους ανθρώπους πήρα τα αρχίδια μου.