Ανοιχτοί Χώροι

Το στόμα μου στο στόμα σου. Τώρα έρχεσαι στα λόγια μου.

Είμαι εγώ, αυτός που κάποτε σε έπεισε να διεκδικήσεις την υποταγή σου.

Είσαι εσύ.

Αν θυμάσαι καλά έχουμε συναντηθεί από παλιά εκεί έξω.

Μέσα στην εγκαρδιότητα του φόβου, την αδιαλλαξία του κανονικού.

Την ατάλαντη χαρά του όχλου, την καταβεβλημένη πραγματικότητα.

Θυμάσαι;

Εγώ θυμάμαι. Το πρόσωπό σου. Παρόμοιο με το δικό μου.

Θυμάμαι ο ένας να ακολουθεί τον άλλον έως το σπίτι του.

Και εκεί να παίρνουμε τις θέσεις μας πίσω από τον καθρέπτη.

Άφωνοι και πρόστυχοι, εκμαιεύοντας μισόλογα και κακότεχνες απολογίες.

Ερωτευμένοι με τις δικαιολογίες μας, έχοντας τις τσέπες γεμάτες πάντα χρόνο

Και αποδείξεις, κυρίως αποδείξεις ότι δεν φταίξαμε εμείς. Αλλά εγώ έφταιξα.

Και τώρα σε αφήνω μόνο σου να κοιτάς ότι λείπει. Αυτό πάντα κοιτούσες.

Την απουσία σου. Μην ντρέπεσαι να το παραδεχθείς δεν είναι κανείς εκεί.

Ή είναι;

Πρόδοσε την μέθοδό σου πριν προδοθείς από αυτήν. Κατανόησε την το ίδιο κάνει.

Ποιος κρύβεται πίσω από την μέθοδο; Ποια αναρχία την εξηγεί; Ποια τραγωδία;

(...)

Άλλωστε καθένας έχει το δικό του τρόπο να δηλώνει.

Την ευγνωμοσύνη του για την τύψη του θανάτου.

Αυτός εδώ είναι ο δικός μου.