Οχι εμένα, όχι το πρόσωπό
Μου, όχι αυτό που κρύβεται κάτω
Απ' το πουκάμισο.
Μιλάω κι ας ξέρω ότι η φωνή
Θα πνιγεί μες στα ψυγεία που
Παγώνουν τα σφαγμένα
Ζώα.
Υπάρχει δεν υπάρχει, τι με ενδιαφέρει.
Ετσι στο βρόντο κουνάω τα χέρια προς
Τον ουρανό.
Τι όμορφα που είναι τ' αγγελούδια
Σκοτωμένα
Με τα θλιμμένα μάτια τους, να μας κοιτούν.
Ποίημα από τη συλλογή Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου