Εδώ και εβδομάδες, την πόρτα
παραμονεύουν τα βλέφαρα του,
το σώμα μες στην κλίνη του χαμένο,
η καρδιά του ψάχνει,στην πόρτα κρεμασμένη,
κανείς δε χτύπησε την πόρτα
ποθεί να δακρύσει-
πόσο ευγενικό το κλάμα και πολύτιμο,
στο ποτάμι του ένα καράβι
τους αγαπημένους μου κουβαλάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου