Στέκονταν, εδώ και ώρα, προβληματισμένος/ είχε κερδίσει τον ρόλο, μιας
απαγγελίας/ όλοι περιμένανε, την τέλεια ανάγνωση/ ζωή, στα πλαίσια λίγων
στίχων/ και εκείνος ματαιόδοξα, υστερικά/ ξεδίπλωνε τις σελίδες, μέχρι
να σταθεί στη σωστή/ και περίμενε, του ήχου την αέρινη φωνή/ να
ταιριάξει σταθερά, στα χνάρια του ποιητή/ όμως υγρασία, αναμασούσε τις
λέξεις/ θυσίαζε την εικόνα, σε επεισόδια/ τι κρίμα χάθηκε το ποίημα, σε
ξερόβηχα/ τώρα ο Καβάφης, άγνωστος φαίνεται/ και σβήνει σε ένα βιαστικό
χειροκρότημα/ ήταν αναγκαίο το τέλος, ίσως κάτι να έσωνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου