Λιλή Βασιλάκη: Όλα έχουν μια τιμή... ακόμα και η Αγάπη

Η λάμψη της καρδιάς

Σώθηκαν τα σπαρματσέτα της αγάπης σου
κι εγώ άκαφτο σπίρτο,
δεν βρίσκω ούτε μια σπίθα για προσάναμα
στη θημωνιά της καρδιάς σου...

Δρόμος κλειστός κι απόκεντρος με όλα τα παραθύρια της
ερμητικά αμπαρωμένα...
Κι ούτε μια χαραμάδα δεν άφησες για να δω,
τι μορφή επήρα στον οντά της...
Πόσο ξένα με κοιτούν τα μάτια της πια...
Άραγε, πού πήγε η λάμψη τους σαν με κοιτούσαν;
Σε ποιας καταιγίδας έγινε αστραπή
και χάθηκε στο στερέωμα της αδιαφορίας;

Τώρα, βεληνεκές η ματιά μου ανιχνεύει τις νύχτες
στα ουράνια σκοτάδια, μήπως παραστράτησε
και σαν πεφταστέρι πέσει στα δυο μου ολάνοιχτα χέρια ...
Και τότε, να ξέρεις, ότι θα τη φυλάξω,
έστω κι έτσι σαν σβηστό αγιοκέρι,
στην ψυχή μου για να "φέγγει" η ανάμνησή της
τα ανοίκεια βράδια της ερημιάς της...

Τι κι αν θα με κρατάς μακριά,
από τα άρρητα νάματα της καρδιάς σου...
εγώ και πάλι θα σ' αγαπώ...
Γιατί σ' αγαπάω τόσο, μα τόσο πολύ να ξέρεις ....

**

Οι τέσσερις εποχές μιας "αξόδευτης" αγάπης

Μην κάνεις εκπτώσεις στην αγάπη
και μη την βάζεις σε λίστα υποχρεώσεων
με αναμονή προτεραιότητας...
Η ανθοφορούσα και πολλά υποσχόμενη Άνοιξη των αισθήσεων
δεν μπορεί να περιμένει εσαεί...
ως που να φτάσεις, θα μαραθεί η φυλλωσιά της,
καθώς κι ο επερχόμενος θερινός, άκαμπτος λίβας
θα καψαλίσει τις εύθραυστες αναρριχήσεις της...

Κι ύστερα, οι εκπρόθεσμες επιταγές της αγάπης,
σαν φύλλα φθινοπωρινά, έρμαια,
θα παρασύρονται από την ολιγωρία των "θα"..
Και η ύστατη έκκληση της προσφοράς της,
σαν ήττα θα καταγραφεί στο τεφτέρι της βαρυχεμωνιάς,
γιατί το ξεροβόρι και η παγωνιά του
θα έχουν αποκρυσταλλώσει και την τελευταία ίνα των πόθων της...

Ετεροθαλλείς κι ανάδρομοι οι κραδασμοί της καρδιάς σου,
ασταθείς παραπαίουν ασθμαίνοντας
στο πεδίο της αναβολής...
Ο χρόνος αδυσώπητος, δεν κάνει παζάρια
και γράφει: "Τέλος"..!
Όλα έχουν μια τιμή... ακόμα και η Αγάπη
και όταν την πετάς σαν τρύπια δεκάρα
στο συρτάρι των υποτιμήσεων,
δεν αντέχει τον ευτελισμό της και πεθαίνει!