Αγγελική Γραφάκου: Άκου την σιωπή. Ξέρει αυτή. Έχει δύναμη . Ισορροπεί. Μην την αφήνεις να κραυγάσει.

Ακροβατώντας

Άγγιζε χορδές αψηλάφητες
ακροβατώντας στις άκρες ενός δρόμου.
Αδιέξοδου.
Παράτολμη ακροβασία για τους ανυποψίαστους
έχουν μελωδία οι σιωπές;;
Σε λίγο το μυαλό της θα το καταπιεί το σκοτάδι
και θα βυθιστεί σε μια νάρκη..φιλάνθρωπη.
Του Ονείρου.
Θα ξοδευτούν οι αναμνήσεις της στον χρόνο
και κάποιοι απρόσιτοι Παράδεισοι
θα αχνολάμπουν περιπαίζοντάς την
Άκαιρες οι σκέψεις της
μα αυτή ήταν πεισματάρα..
Άραγε πού να πηγαίνουν οι αγάπες όταν πεθαίνουν;;
Μήπως στο μακρινό
κι αμίλητο της Κυριακής της Ουρανό;
Ποιος να έπιασε ως τα τώρα ένα Όνειρο;
ένα σύννεφο; ένα φεγγάρι;
Ποιος πέθανε μέσα στο όνειρό του;
Αντίθετα.
με τα όνειρα οι τυχεροί θα ξεδιψούν
κι έξυπνοι θα φεύγουν..

**

Φως λευκό στα βλέφαρα

Θέλει κι' άλλο στη δύση του να φτάσει το φεγγάρι.
Κάτασπρο, στιλπνό κι ολόγιομο,
εντός του καθρεφτίζομαι μα 'κείνο δεν το μέλλει..
Α..πέρασαν απ' ώρα τα μεσάνυχτα κι' η σκέψη βόλτες κάνει.
Να,..όλα σκοτεινά μα κι ασημένια είναι.
Καθόλου πολύχρωμα σαν το πρωί.
Πόση τροχιά να του' μεινε ακόμα να διανύσει;
Με το κορμί σε στάση ανάπαυσης και την καρδιά σε θλίψη,
σαν της μάνας τον λόγο θα'θελα ν'ακούσω λίγο
τον απλό κι αγαπημένο..Να δω την νύχτα όμορφη,να μου χαμογελάει..

- Μη βλέπεις την χλωμάδα μου, δεν είμαι τρομαγμένη.Το φεγγάρι ευθύνεται γι αυτό.Την ώχρα του έχω πάρει..Μια θλίψη έχω μοναχά, και τούτη θα περάσει.
- Δεν πρέπει την ψυχή που 'χουν οι άνθρωποι, ν' αφήνουνε στις λύπες..* Για σκέψου λίγο, λίγο μοναχά!
πόσα σκέπασε η λησμονιά στο πέρασμα του χρόνου!
Μην ταράζεις την ψυχή σου και μη την ξεσκεπάζεις, θα κρυώσει. Γιατί το σώμα δεν έχει ζωή χωρίς αυτή!
-Μα δεν έβλαψα κανέναν. Μήτε το άδικο αντέχω..
Μηδέ στα γηρατειά έφτασα που η ζωή ανυπόφερτα έχει κάμει..
και ας πέρασαν τα χρόνια άγρια μα κι αγαπημένα.
-Έλα στα σύγκαλά σου. Μη δω την νύχτα τούτη να καταπίνει την καρδιά σου.. γιατί τότε λειψό είν' το μυαλό με την ψυχή ριμάδι και το αδύναμο κορμί, κουφάρι θε' να μείνει.
-Αυτόν τον πόνο έχω μοναχά! και θέλω να τον πνίξω,να τον συντρίψω..
-Άκου την σιωπή. Ξέρει αυτή. Έχει δύναμη . Ισορροπεί. Μην
την αφήνεις να κραυγάσει.
-Κραυγάζει η σιωπή; Μάνα θα με τρελάνεις.
-Κι αυτό μπορεί να κάνει.Την απουσία σου καλύτερα βιώνει
-Η κρυάδα του βουνού θαρρώ πως με ζυγώνει.
-Φως λευκό στα βλέφαρά σου ν’ακουμπήσεις πριν κοιμηθείς.
Και στο απαύγασμα της μέρας θα δεις πνιγμένα τα αισθήματά
σου και στραγγαλισμένα.
-Ω !..πώς ήθελα τα χρόνια να περνούν
σαν τα νερά να κατρακυλούν, να φεύγουν τραγουδώντας..!!
-Αύριο που θα ξημερώσει η μέρα
πρώτα θα' βγει ο Θεός και μπρος του η Αλήθεια θα βαδίζει ..

* Αλκαίος

Αγγελική Γραφάκου