Πέρασαν
τράβηξαν γι’ αλλού
και χάθηκαν
οι τριγμοί της βλεφαρίδας
και τα φουντώματα της αγκαλιάς
κάηκαν τα κούτσουρα για τη φωτιά
μαζί με τις λέξεις
που άντεχαν πάντα.
Ποιοι αγέρηδες πια
λυσσομανώντας
ραπίζουν τις μέσα μου σελίδες
ποιοι σωτήρες
και πια καλαμπαλίκια
εμποδίζουν της ψυχής μου την τροχιά
τις νύχτες συλλογίζομαι
θυμάμαι
μες στο μυαλό μου ατάκτως ερριμένα υλικά
χοροπηδούν
ποιοι επιτέλους δαίμονες
και ποιοι θεοί
σαν χέλι κολυμπούν μέσα στο αίμα
κι ανατινάζουν το κουκούτσι του πυρήνα μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου