Γιάννης Ποταμιάνος / Ταξιδιώτης του φωτός

Ταξιδιώτης του φωτός
====================
Πλαταίνει ο ορίζοντας
----------- καθώς το καράβι της ποίησης
οιακίζει πλησίστιο 
--------------- στης γλώσσας τον ωκεανό
Ο βιγλάτορας δεμένος στο κατάρτι
-------------------------- ανιχνεύει το βυθό
κι ακούει τους ανέμους
---------- να παίζουν φλάουτο
-------------------- στ’ αυτιά των κοχυλιών

Η γλώσσα είναι η θάλασσα
όπου το μυστήριο του βυθού αδελφώνει
---- με την απεραντοσύνη του ορίζοντα
έτσι που η αφωνία να είναι καρπερή
--------------- και να γεννοβολάει κάλος
Απ τις θαλασσινές σπηλιές η φώκια
στέλνει το μοιρολόγι της στον άνεμο
----------- για να κοινωνεί τη μοναξιά της
έτσι ακριβώς, γιατί η αγωνία του εγώ
με την κραυγή απαλύνεται
---------------- σε πληθυντική συναγωνία

Πως αλλιώς αφού
η συν-αίσθηση με το αλλότριο,
----- η συνομιλία με το ανείπωτο
-------------- κι η συνουσία με το ποθητό
θρυμματίζουν τα εγώ στις ψηφίδες τους
και τα αναδομούν
----- μειγνύοντας τα ψήγματά τους
--------- με την ελπίδα της αναγέννησης;

Η γλώσσα είναι έρημος
------- κι ο ποιητής ταξιδιώτης του φωτός
περπατάει στους κατοπτρισμούς της,
----- ξαγρυπνά στην αμφιλύκη της
-------------------- ψηλαφίζοντας τ’ αστέρια
τουτέστιν
διαχέεται στην απεραντοσύνη της
--------------- συνομιλώντας με το άρρητο

Η γλώσσα είναι έρημος
έτσι που καβάλα στο στίχο να πορεύεσαι
------------ διευρύνοντας και διερευνώντας
Η γλώσσα είναι έρημος
κι η ποίηση ένα ταξίδι στη απουσία της
--------- ψάχνοντας ελπίδα και συνεύρεση

Η γλώσσα είναι έρημος
----------- κι η μοναξιά ενδημικό πουλί της
που έχτισε φωλιά στο στήθος μου απόψε
--------- και κελαηδάει λυπητερό τραγούδι

------------------------