θ’ ανατείλεις ξανά
μια αλάνα σπαρμένη με βρώμικους βώλους
(δες ο ψίθυρος στίχος τη φωνή σου πώς άντεξε
λίγη χλόη και φύτρωνες στην ακλόνητη πίστη
—ά ή ανάσα σου φίλε πολύ με τυράννησε)
του θανάτου ενδεχόμενα ν’ απειλούν την αλάνα
-το παιδί πού υπήρξα μην πιστέψεις πώς χάθηκε
στην καρδιά μου στηρίχτηκε προαιώνιος εχθρός
παγωμένο το αίμα μου άλλα πάλι σου γράφω
θ’ ανατείλεις ξανά!
με τον τρόπο του Αινεία
προετοίμασα τον χώρο μου σε δύσκολες στιγμές
συχνά αγκάλης μητρικής την άχνα να σκορπούν
ολόκληρα ένα χάδι ανέστησα τα πράγματα
έτσι απαλά ν’ αγγίζετε στην ηδονή ριγώντας
της λείας επιφάνειας υποψιασμένοι ασφαλώς
πως μόνη η επαφή αρκεί να ρίχνει στο βυθό μου
βραχνής φωνής στηρίγματα εγκόσμιες ρυτίδες
να μη γλυτώνω μόνος
όσο υπάρχουν μάτια
τον αετό ν’ ακροζυγιάζεται χωρίς
ένα υποψήφιο θύμα
κ’ είδα ξανά την πέτρινη δίχως παλμό συνέχεια
τη μέσα μέσα σιωπή
είδα των ασωμάτων
από σταθμό σε νέο σταθμό δε ρήμαξα
δεν έσβησα κοιτώντας
όσο υπάρχουν μάτια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου