Αβάσταχτη η μοναξιά
Κάτω από το φως του φεγγαριού
Και της ψυχής το αντιφέγγισμα.
Στην αμμουδιά η νύχτα τη σκέψη διαφεντεύει
Και εσύ αργοδιαβαίνεις πάνω στα χνάρια του παιδιού.
Λευκό πανί που λιώνει στο αχνόφωτο
Ανέλπίδος ταξιδευτής το άσαρκο κορμί
Μοιρολογάς, σε πένθιμη αρμονία
Με του γιαλού τα βογγητά.
Λειψή ζωή ρηχή και ακύμαντη,
Ανημπορος της Ζήσης εραστής
Σταλιά σταλιά μέσα στις φούχτες σου Θρηνείς χαμένα όνειρα,
της νιότης τα ιδανικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου