("Τα σονέτα της καρδιάς μου") / Χαραλάμπους Φρόσω

Μες στο λιμάνι των ματιών σου θα 'ρθω για ν' αράξω
κει που φουρτούνες, κεραυνοί και θύελλες δεν πιάνουν
όνειρα, αγάπη, ιδέες και χαρές δεν αποκάμνουν
αργά, κωπηλατώντας, με τη βάρκα μου θα φτάσω.

Πέρασαν πια τα ξέγνοιαστα τα χρόνια της ραστώνης
που χίμαιρες και ουτοπίες ψάχναμε στο πουθενά.
Τώρα που η καρδιά μου κουράστηκε πια να πονά
τάμα της έκανε, από λόγια να μην μαραζώνει.

Μια αγκαλιά, ένα φιλάκι κι ένα "σ' αγαπώ"
δε φτάνουν για να σκαρφαλώσουμε πια στα ουράνια
Οι χείμαρροι στερεύουν, γίνονται στενά ποτάμια
ήρεμη ρέει, μελωδία, της ζωής μας ο σκοπός.

Σβύσε το φάρο, ξέρω πια το που με περιμένεις·
κάθε γωνίτσα που με φώναζες αγαπημένη·
ψηλαφιστά γνωρίζω κάθε σου μικρό βραχάκι·

Στο βάθος της καρδιάς σου κάνε τόπο να χωρέσω
κι αν κάτι μου 'φταιξες ξέρω πως να σε συγχωρέσω
γιατί τη βάρκα μου έχω μάθει πια να την πλευρίζω.