Ποιήματα του ΦΑΤΟΣ ΑΡΑΠΗ ποιητή από την Αλβανία. (Μετάφραση: Πέτρος Τσερκεζής)

1. Η ΖΩΗ

Η ζωή είναι ένας σταθμός χωρισμού και συναντήσεων.
Ήμαστε πάντα ταξιδευτές
και στα χέρια, αξεχώριστες αποσκευές,
μια μικρή βαλίτσα
προσπάθειες, έφοδοι, αναμνήσεις.

2. ΈΧΕΤΕ ΓΕΙΑ

Έχετε γεια.
Παίρνω μαζί μου
Πυρπολημένα ηλιοβασιλέματα ήσυχα βράδια,
Σιλουέτες κυπαρισσιών σε σκούρα φόντα
σκιαγραφημένων ελαιώνων.
Και μπλοκ σκιών του βουνού Τσίκα,
που λικνίζονται τις νύχτες
πάνω από αστερισμούς κάτω στο Ιόνιο.
Έχετε γεια.
Όπου και να πηγαίνω
Είμαι ένα τοπίο από τη χώρα μου.

3. ΕΣΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ…

Αυτός ο ουρανός τ’ Απρίλι χωρίς εσένα είναι παλιός.
Υποχωρεί μια και σε κατακτά μια άλλη θλίψη.
Στο πάθος σου αυτό το άγριο γαρίφαλο,
Εσύ σίγουρα θα με αγαπήσεις!
Στα μάτια σου μικροί ήλιοι
Ανάβουν τη νύχτα και την ημέρα ανάβουν.
Καλά σήμερα, πώς υπομένεις χωρίς εσένα το αύριο;
Εσύ σίγουρα θα με αγαπήσεις.
Ξεπέρασα εσένα ξεπερνώ τον εαυτό μου,
και πέρα από τον εαυτό μου ξεπέρασα τη ζωή,
και πέρα από τη ζωή, ξεπέρασα το θάνατο,
Άνοιξα τα χέρια μου να σε αγκαλιάσω μόνο:
Εσύ σίγουρα θα με αγαπήσεις!

4. ΕΣΥ ΘΑ ‘ΡΘΕΙΣ…

Εσύ θα ‘ρθεις αγάπη μου, πώς δε θα ‘ρθεις;
Όταν ξέρεις πως εγώ σε περιμένω
Αισθάνοντας την αναπνοή της ίδιας της βραδιάς
αισθάνοντας την αναπνοή της προσμονής
αισθάνοντας την αναπνοή της μοναξιάς
Εσύ θα ‘ρθεις, αγάπη μου, πώς δε θα ‘ρθεις;
Όταν ξέρεις πως εγώ αν μπορούσα,
Τριγύρω μου την υδρόγειο θα στριφογύριζα
σαν ένα πορτοκάλι στο χέρι μου -
να τρέξει ο χρόνος γρήγορα
............ κι εσύ να ‘ρθεις...

5. ΕΚΕΙΝΗΣ

Απόψε,
Τα αστέρια, ίσως δεν της χρειάζονται αυτής της νύχτας,
όσο εσύ σ’ εμένα.
Τα φώτα, ίσως, δεν χρειάζονται στα αστέρια,
όπως εσύ σ’ εμένα.
Απόψε,
Η αύρα του σώματος αυτού του βραδιού με μεθάει...
Και όλα τα κομμάτια των ερώτων,
Που άφησα κάπου στους δρόμους της ζωής
Έρχονται ν’ αναστηθούν σ’ εσένα
Ως σπασμένα κομμάτια του μάρμαρου,
Όταν αναστηλώνομε ένα άγαλμα.

6. ΜΗΝ ΕΡΧΕΣΑΙ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Μην έρχεσαι στο όνειρο, ανονείρευτή μου
Δεν είσαι η Σαφώ με λυγερή καρδιά.-
Ως το λαιμό, είμαι γεμάτος
με το θάνατο της αγάπης!
Ακόμη και στον ύπνο του θανάτου
Τρέμω από την κραυγή μου για σένα.
Μην έρχεστε στο όνειρό, ανονείρευτή μου.
Μην το κάνεις το ψεσινό αστείο.
Πώς να αντέξω την ημέρα,
Που με βλέπει με ονειρικά μάτια;

7. ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΤΙΡΑΝΩΝ

Κλείνεις την πόρτα πίσω σου και ξεκινάς
Στη μέση του δρόμου συναντάς τη μέρα
Που ρωτάει συγχυσμένη: - Από πού πάω;
Την ελπίδα την τροφοδοτούν με ελπίδα,
Μετά της ελπίδας της σκοτώνουν την ελπίδα.
Μόνο οι καθρέφτες αλλάζουν,
Η τελειότητα της τεχνολογία τους,
Τα πρόσωπα είναι τα ίδια.
Όχι, εσύ, η σκιά σου λιώνει σ’ ένα ποτήρι νερό
Τον ήλιο και την ασπιρίνη, -
Έχεις δυνατούς πονοκεφάλους.
Ξέρω: το κουρδιστήρι της καρδιάς μου
Είναι σκονισμένο – πότε θα έρθει Εκείνη,
Με την ανάσα της να το ξεσκονίσει,
Για να νιώσω το ηχηρό πέρασμα του χρόνου.
Στον ουρανό των Τιράνων, ένα πύρινο δαχτυλίδι
Πετάει από μάτι σε μάτι -
Αναζητώντας το δάχτυλο της νύφης.
Έτριξε το μπουμπούκι του κρίνου ανθοβολώντας,
Και ο Μάρτης περπάτησε πριν από μένα.
Τουλάχιστον, ω θεέ μου, είμαστε ακόμα άνθρωποι
Σεβόμαστε τα χελιδόνια και το θάνατο.

8. ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΑΚΟΜΑ

Όσοι δεν έχουν ψωμί,
όταν θυμούνται το ψωμί,
εσένα κι εμένα ας θυμηθούν.
Όσοι δεν έχουν φωτιά,
όταν θυμούνται τη φωτιά,
εσένα κι εμένα ας θυμηθούν.
Οι άγρυπνοι του κόσμου,
με μάτια ανοικτά σαν τη νύχτα,
στα μεσάνυχτά τους
εσένα κι εμένα ας θυμηθούν.
Εκείνοι που έχουν πεθάνει
και εξακολουθούν να αγαπούν,
εσένα κι εμένα ας θυμηθούν.

9. ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙΑ
ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ

Και οι στίχοι ήρθαν με γαλάζιο ρυθμό.
Στους κλώνους τους πράσινες εικόνες
ανθίζουν, - όπως φύλλα στις πορτοκαλιές.
Κάτω από κλαδιά στίχων ψιθυρίζουν οι εικόνες.
Καθώς το ιονικά βράδια, τα φύλλα της ελιάς.
Γέμισα το στόμα, με τους Ιονικούς ανέμους,
Αισθάνομαι στα δόντια κόκκους ιωδίου.
Βλέπω πώς αντανακλούν οι οπτασίες μέσα στα κύματα...
Και είμαι όλος
σωματίδια φωτός και χρωμάτων.

10. ΣΤΑ ΤΙΡΑΝΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ

Στα Τίρανα έχει μόνο τύραννους,
Στα Τίρανα σε σκοτώνουν όλοι
μια βόλτα με τον εαυτό σου σε σκοτώνει.
Μην δελεάζεις τη μνήμη στα Τίρανα,
είναι τρομερά ανελέητη. – Σε σκοτώνει.
Μη τολμήσεις να κοιτάξεις την ελευθερία στα μάτια στα Τίρανα,-
ο ήλιος του ματιού σβήνει, θρυμματίζεται και καταστρέφεται.
Εσύ είσαι ίσος με την ελευθερία; -
Μην το πιστεύεις!
Η ελευθερία σε σκοτώνει.
Υποκρίτρια η ελπίδα το αγκυλωμένο μάτι των Τιράνων
εσύ νεκρός - και αυτή σου δίνει αναπνοή με το στόμα της,
σε ανασταίνει για να σε σκοτώσει ξανά – σε σκοτώνει.
Είναι άλλη, άλλη η θλίψη του Οκτώβρη στα Τίρανα,
έρχεται φεύγοντας – σε σκοτώνει.
Ως αρχάγγελος, ο σκοτεινός αυτοκράτορας, την κόλασή του-
Λατρεύω τα Τίρανα γιατί σε σκοτώνουν.

Μεταγλώττισε: ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ