Ο ΒΥΘΟΣ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ: Ποιητική Συλλογή του Κώστα Ριζάκη εκδοθείσα το έτος 1985

με χρώμα το σκοτάδι

εκεί που σύχναζε σχεδόν τον είχα χάσει
σκάλες τα χρόνια μου δεν έφταναν ν’ ανέβω
κι άρχισα να του ρίχνω πέτρες τις πληγές μου
ώσπου έδυσε στα νέφη ή γαλάζια του έπαρση
πήρε δειλά να κοκκινίζει απ’ τα χτυπήματα
λίγο αργότερα έγινε μαβής
και καταστάλαξε στο γνώριμό μου μαύρο
σκιά τού ύπνου στον εφιάλτη πρόλογος
όχι τυχαία ο ουρανός αφέθηκε στη νύχτα
μπορεί πια να στεγάζει τις ανάγκες μου
να δικαιώνει τη σιωπή πού γέννησε κραυγή

με χρώμα το σκοτάδι να αιτιολογεί
την κάθετή μου πτώση

*

πολύ μόνο το φως

τα μάτια καρφωμένα στις παλάμες μου
ούτε μια χειραψία σου δε χάρηκαν
και ξιφολόγχες χώθηκαν βαθιά στο χώμα
άπλωσαν ρίζες με τα χρόνια τίναξαν κλαριά
λίγο ακόμα και θα βγάλουν φύλλα
λίγο ακόμα και θα δουν ξανά
κι όπως το φως στην πρώτη αίγλη του βουρκώνει
και η μορφή σου χάδι αποζητάει
πρόσεχε μη σκοντάψεις στον κορμό τους
και τυφλωθείς από το χτες που σκουριασμένη
τώρα ξιφολόγχη αγρυπνάει

*

η φωνή μου το χιόνι

μη σας τρομάζει ό,τι ακούτε στη φωνή μου

έχει το ράγισμα απύθμενου βυθού

αφετηρία της την άναρθρη κραυγή

ένα παιδί κλεμμένο βάναυσα να κλαίει

παιδί νύχτα και μέρα οδοιπορώντας

στη δύσβατη της ηλικίας πέτρα

με ματωμένα πέλματα επιστρέφει

την ένθεη μνήμη φέρνοντας στο φως

μη σας τρομάζει ό,τι ακούτε στη φωνή μου

χιόνι που χώνεψε ως τη ρίζα μου λυγμός

παγώνει κάποτε και ξεκουφαίνει