ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΕΝΑ /Τσιμπιρλή Βίκυ

Ανάμεσα στα θραύσματα
του παλιού καλοκαιριού,
εκείνη πεισματικά ξεχωρίζει,
ένα μικρό κομματάκι λιακάδας
και κοιτιέται μέσα του !
Τη δείχνει έφηβη,
σφύζουσα από χυμούς,
ξαλαφρωμένη απ΄την πείρα της,
μ΄ένα χαζό πορτοκαλί χαμόγελο,
ανύποπτο από στάχτες !
Της αρέσει να κοιτιέται μέσα του !
Δεν μυρίζει καψάλισμα,
απ΄του Οκτώβρη τη θράκα,
που σιγοκαίει στα σωθικά της
και προς στιγμήν,
της βρίσκεται,
χαμένο ηλιοτρόπιο,
να το κρατάει στο χέρι !!
Πόση καρδιά της στράγγιξε,
νά΄χει το χρώμα που έχει !
Και πώς της το κουρσέψανε,
απ΄τα μελιά της μάτια !!
Ξεχνάει τους άδειους ουρανούς,
το γαλανό διαγράφει,
που μήτε χελιδόνισμα,
μήτε κηρύθρας ήλιος,
δεν στάξανε τη ζάχαρη,
στον τρυφερό βλαστό του !
Μίσησε ό,τι Απόμεινε,
στα λαξευτά του φύλλα
και προσπερνάει ολοταχώς,
ότι το περιγράφει !
Σαν στίγμα που δεν έγινε,
άλωση μην υπήρξε,
ποθεί τον θάνατο να βρει,
μη σκιάζει τη σκιά της !
Τότε θυμάται από ξαρχής,
τα κίτρινα λιβάδια,
που φύτεψε και πότισε,
τα δροσερά όνειρά της...

Τότε θυμάται, ένα λεπτό,
Ιθάκη και Τοσκάνη,
μα ένα λεπτό είν΄ακριβό,
κι όσο να πας, δεν φτάνει....

βίκυ τσιμπιρλή 16/5/18