[Θυμάμαι ενώ ξεμάκραινες] / Λόλιου Εύα

Θυμάμαι ενώ ξεμάκραινες
απ' το ακρογυάλι
σαν θάλασσα μεγάλη
που μου 'φερες καημό
τα γράμματα σου πέταξα
μες το βαθύ πηγάδι
που κάποτε τα μάτια σου
καθρέπτιζες σε αυτό.

Σου φώναξα, αγάπη μου,
μην με αφήνεις τώρα
που έπιασε η μπόρα
μες το μικρό χωριό
όλοι θα με χλευάζουνε
θα με περιγελάνε
που πίστεψα στα λόγια σου
και στάθηκε η ανάσα μου
στου έρωτα το ρο.

Μαζεύτηκαν τα σύννεφα
χειμώνας πια σιμώνει
στο παραθύρι στέκομαι
και σε καρτερώ
μες της βροχής τα κλάματα
κι εγώ πως να αντέξω
που 'χω αγάπη μου γλυκιά
τα χείλη και τα μάτια σου
πολύ καιρό να ειδώ.

Ανέβηκα σε μια ιτιά
λουλούδια να μαζέψω
που μπέρδεψε τις κλάρες της
με μια αμυγδαλιά
και κείνη σαν την άγγιξα
μάζεψε το φουρό της
κι ήλθανε σύννεφα πολλά
στην δόλια μου καρδιά.

Μα θα της γράψω μια Άνοιξη
πως έτσι δε πεθαίνουν
τα χρόνια που σ' αγάπησα
και ήλθαν τα πουλιά
ακόμη μες τον τάφο μου
τους σπόρους θα αφήκω
ν' ανθίσει απ' το χώμα μου
μια ροζ τριανταφυλλιά.

8-5-2018

Εύα Λόλιου.