Αντιχρονισμός: Ποιητική Συλλογή του Δημήτρη Γλυφού/ έτος 2017

Γριές

Κάθε που καμπανίζει
στέκουν σαν λαμπάδες μισοτελειωμένες στα ακρόσπιτα.
Σταυροκοπιούνται και λιβανίζουν το κορμί.
Κι όταν περνά το φέρετρο
κι ο πάτος του ξύνει τις πλάκες με κούραση
μουρμουρίζουν

να μπει βαθιά στο χώμα
καμιά ματιά με χρώμα
στα μέσα σου
καταραμένη γη

Κι ακούς
κλάματα
κλάματα
κλάματα
κι οι γαστρικές σανίδες τους αιμορραγούν.

Όρθιες
σε παραλλήλους
τεντώνουν τις ζάρες τους.

Κι αν ψέλνουν
κι αν φαλτσάρουν
η λύπη τους
μπορεί κι η ατεχνία.

Στοές

Στα μαγειρεία σε γνώρισα
πατέρα
κάτι μεσημέρια
με κρασί και ψιλό.

Τότε μόνο πρόσεξα
την προσμονή στον νέο σου
για κάτι τις μεγάλο.

Σου έγνεψα
σε κέρασα
σε ψήλωσα δυο πόντους.

Κι από τότε αλάφρυναν οι μέρες μου
και βάρυναν οι νύχτες.

Μέλισσες

Με γράμματα ξεκίνησα
με γράμματα τελειώνω.

Μιλάω
και ψιθυρίζεις μέσα μου.

Θυρωρείο

Τρύπωσε υγρασία στις μετωπικές ρυτίδες
στη χλόη των βλεφάρων εξατμίστηκε
κι εσύ να επιμένεις
να μπερδεύεις
τα σπίτια με ανθρώπους,
τούς ανθρώπους με ψυχές.

 
Διάσελο

Οι τόποι που ξενυχτάνε τους νεκρούς
λιώνουν σαν ψυχοκέρια.

Κι οι πρόγονοι
μάτια θαμπά
στηρίζουν ακροπόλεις.

Ενορία
καφενές
κι από παντού η θάλασσα.

Κάθε εποχή.
Κάθε μέρα.
Κάθε ώρα.
Στο μέτρημα λιγότεροι.