[Ποιο να' ναι το φως της μάνας μου] / Γραφάκου Αγγελική

Φλώρινα 9.5.2018

~~~~~~~~~~~~~~

Ποιο να' ναι το φως της μάνας μου
που όλα ίδια μοιάζουν;; 
.
Ω άνεμε ! φύσα της έναν χαιρετισμό
και φέρε αγέρι σαν μοσκοβολιά
τα λόγια της αγάπης της για με
Κι εσύ βροχή νοσταλγικά
τραγούδα τις μέρες της,να μην πάνε χαμένες
Να δώσεις κι εσύ ουρανέ
χαιρετίσματα πολλά
να της μηνύσεις πως την συγγνώμη
που περιμένω από καιρό δεν έλαβα ακόμη
και είναι πολλοί εκείνοι
που κάμποσες ακόμη μου χρωστούν.
Ω ! βουνά με τα φύλλα σας που θροίζουν
στις κλήθρες και στις βελανιδιές
μη λησμονήσετε να της πείτε
πως στην ποδιά της ήμουν το σύμπαν
και πως περνούν φεγγάρια χωρίς να την ιδώ
και πως τα χρόνια κυλούν δίχως να την ακούσω
Κι εσείς πουλιά που διασχίζετε
θάλασσες και ξεροβούνια
χειμάρρους και βοσκοτόπια
να της πείτε άμα την απαντήσετε
πως εγώ δεν μπορώ ακόμα να πάω σ' εκείνην
αν ο Θεός δεν στέρξει.
Κι εσείς πλουμιστές μου πεταλούδες
που το καντήλι της αναδεύετε
παρέα με τα ηράνθεμα τις νύχτες
έτσι ανάλαφρες που είστε,μην μου την εξυπνάτε
γιατί μήτε εκείνη σε μένα να ρθει μπορεί..
Να της κρατάτε συντροφιά-κι υπόσχεση να' ναι αυτή
καθώς υφαίνετε τα φτερά σας στο σκοτάδι
να προσέχετε.
Μην τα κάψετε απ' το φως που πλημμυρίζει τους τάφους
γιατί όλες οι μάνες,αγαπημένες είναι
.
Ποιο να' ναι άραγε το φως της μάνας μου
που όλα ίδια μοιάζουν;;
Μήπως μου πουν για κείνην ο θρος του δάσους;;
ή μήπως τ' αστέρια θα μου τηνε μαρτυρήσουν;;