ΑΠΝΕΥΣΤΙ / Γκανέλης Γιώργος

Όπως το κεφάλι που γέρνει
και το κοιτούν κοράκια
μετά πίνει νερό απ’ τα χάη
κι ο ήλιος αλλάζει πλευρό
έτσι που η άνοιξη χλευάζει
την οποιαδήποτε παραφωνία
και τα μικρά κορίτσια γυμνά
πνίγουν το ουρλιαχτό τους

Όπως το μολύβι που λιώνει
δίπλα στα ξερά χαμομήλια
ανάμεσα στο καυσαέριο
κι η Αίγινα μπαταρισμένη
ακροβατεί στο ελάχιστο
με τα ωάρια στη θάλασσα
και το φως στη θερμοκοιτίδα

Η φωνή μου πτώμα βυθού
επιμένει να με γρονθοκοπεί
ψάχνοντας υγρούς φθόγγους
ύστερα επωάζει ενεστώτες
που κλίνονται απνευστί
στο τέλος αμολάει το σκυλί
κι όλα γίνονται έρεβος

Ο δρομέας από τη Σπάρτη
σκόνταψε σ’ αυτό το ποίημα