Απόσπασμα πολυεθνικής ή Terra incognita (απόσπασμα) του Νίκου Βλαχάκη

Χορικό Β’

(της απόγνωσης)

Τα ναυάγια μου στο βυθό
κι οι κούρσαροί μου
παλικάρια αμούσκευτα
στου πελάγου την αύρα.

Πόση δόξα άδολη
στης ακτής το μυχό.
Εγώ που σε πόθησα
πόσο λάθος είχα!

Τα ναυάγια μου στο βυθό
κι άντρες μου υμνούνε
με φαλτσέτες ξεγύμνωτες•
στου καιρού μας το μπάρκο.

Πόσο έρωτας άκληρος
μες σε λόγια της πλώρης.
Την αυγή του χειμώνα
θα σ’ αγγίξω, σαν έρθω.

Και στις βάρδιες μόνοι μας
να κουρνιάζουμε άπραγοι
σα σε θάλπη μουσείου,
τι σεπτοί μαχιαροβγάλτες!

Τα ναυάγια μου στο βυθό
και οι πόλεις αμέρωτες,
πότε φτάσαμε κιόλας
τις σκιές αναμετρώντας.

Τα ναυάγια μου στο βυθό
κι εγώ σα να ‘μια οίστρος
……….σε καλώ!

***

Χορικό Δ’

(του χωρισμού)

Πόσα δειλινά
σε πήρα απ’ το χέρι
δείχνοντας τα βουνά.

Πόσα δειλινά
πέρασα μαζί σου
σιωπηλά!

Ένα μονάχα μένει να σου πω
τώρα που φεύγω από ‘δω:
είναι ο καημός αβάσταχτος.

Κι όσο ακόμα σε κοιτώ
και μένω πια για να σε ‘δω,
ειν’ το φευγιό πολύ σκληρό
όσο δεν έχει γυρισμό.

Στο λέω αυτό το δειλινό
που είναι όλεθρος να σε κρατώ.
Και τα βουνά κι αυτά ακίνητα.

όσα δειλινά
με χέρια
που δεν χαϊδεύουν πια

Όσα δειλινά
σου ‘δινα αφορμές
για να πονάς.

Κι αν τώρα φεύγω από ‘δω,
ένα ακόμα μένει να σου πω
«Ας μείνω αγιάτρευτος».

***

ΡΕΦΡΑΙΝ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Στη μέση ο Ήλιος
δυο κοντάρια ανέστιος
δίσκος κόκκινος,
κόκκινος κι ηφαίστειος.

Και στη μέση ο Ήλιος
δυο κοντάρια ανέσπερος,
σγουρομάλλης θάνατος
κόκκινος κι ηφαίστειος.