Έξω μια φύση μπερδεμένη.
Σαν ξενύχτης που παραπατάει γυρεύοντας μιαν άπιαστη σταθερότητα, σαν θρύμματα σκόνης που αιωρούνται μη ξέροντας που θα κατακιάσουν, σαν μιαν απόσταση που πλησιάζει κι όλο πίσω γυρίζει.
Σαν ξενύχτης που παραπατάει γυρεύοντας μιαν άπιαστη σταθερότητα, σαν θρύμματα σκόνης που αιωρούνται μη ξέροντας που θα κατακιάσουν, σαν μιαν απόσταση που πλησιάζει κι όλο πίσω γυρίζει.
Πρωί βράδυ ; ούτε που φαίνεται η μούρη τους.
Μασκοφορεμένα και τα δυο, πώς να τα δεις.
Μασκοφορεμένα και τα δυο, πώς να τα δεις.
Το παράθυρο μου ίδιο, μα πιο σκεφτικό, πιο πληγωμένο.
Δεν ανοίγει πια με ευκολία.
Αργούν οι γρίλιες να εμπιστευτούν το κύλισμα του χρόνου.
Σκούριασαν οι μεντεσέδες να περιμένουν το ξημέρωμα.
Κουράστηκε το χερούλι να ανοιγοκλείνει κάθε στιγμή στο ανέφικτο.
Δεν ανοίγει πια με ευκολία.
Αργούν οι γρίλιες να εμπιστευτούν το κύλισμα του χρόνου.
Σκούριασαν οι μεντεσέδες να περιμένουν το ξημέρωμα.
Κουράστηκε το χερούλι να ανοιγοκλείνει κάθε στιγμή στο ανέφικτο.
ΟΧΙ, μη μου τραβάς τις κουρτίνες.
Θα κοιμηθώ ακόμη..
Είναι πιο ασφαλές..
Θα κοιμηθώ, μέχρι να ξεμασκαρευτούν τα άτολμα.
Μέχρι να ξημερώσει πραγματικά…
Χωρίς μάσκα πια.
Θα κοιμηθώ ακόμη..
Είναι πιο ασφαλές..
Θα κοιμηθώ, μέχρι να ξεμασκαρευτούν τα άτολμα.
Μέχρι να ξημερώσει πραγματικά…
Χωρίς μάσκα πια.
Μέχρι να μεγαλώσω.
Καληνύχτα Μαμά…
και συχώρα με που δεν ήμουν άξια κόρη για Σένα...
και συχώρα με που δεν ήμουν άξια κόρη για Σένα...
~ Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου