[Με βήματα άηχα]

Με βήματα
άηχα
με τις αγγελικές
μορφές μας
ω! το βλέμμα 
πως σαρκάζει
τη μνήμη,
τις αποθυμιές
τα καλοκαίρια
ονειρεύεται
τα δυάφανα
με ανέμους
μισούς
απο πάθος
κι αφύλακτα
να ξεπορτίζουν
στο χάος
τ΄ουρανού.

Ο κόσμος
αχνο-φαίνεται
λιμνάζει,
σε ποιά
δειλινά
σε ποιά
θάλασσα
σε ποιά
στιγμή
ν΄αφήσεις
Ήλιε
πορφυρέ
πνοή
λυγμικού
λόγου....

Γρηγορία Πελςκούδα
Ανέκδοτη Συλλογή