Ο ΧΡΗΣΤΟΣ

Ροδάνθη Τζωρτζάκη 

Ακρίδες σε αποσύνθεση.
Ασάλευτες. Οι μνήμες.

Το πράσινο χαμόγελο παιδιού
που ξύπνησε μια μέρα στο μουσείο
ξεπερασμένα σχήματα και αισθήματα κοιτά

Και έξω βρέχει
Εδώ πάντα βρέχει

Μα δεν φυτεύουμε στους τόπους πια
σφαιρίδια της θύμησης και άλλα πατρογονικά 
Γέμισε ο τόπος μας κραυγές βροχής 
αναίσχυντες μικρές ανησυχίες

Μικρό παιδί τον ένιωθε παντού
στη γεύση του ψωμιού
στην εκκλησία του παππού
σε σκοτεινά περάσματα και άλλα 
προπατορικά μνημεία

Πέρασαν χρόνια από τότε
Βαρέθηκα από ψηλά να με κοιτάνε
τα κενοτάφια να ανοίγω
και τάματα στο Έλεος ελεεινά να κάνω
Και να παρακαλάω ποιόν;

Όταν η βροχή ξεπλύνει τα ωραία σου άμφια
Τα θεία σου βασανισμένα κείμενα όταν λειώσει
(πόση στοργή για πόσα χρόνια!)
όταν θα τρέχεις να σωθούν όσα μπορείς
από της πίστης σου τα ιερά σημεία

θα καταλάβεις τότε-
(πόσες φορές θα σου το πω ακόμα!)
με όνειρα με τάιζες παππού

Περιήγηση σήμερα η ζωή μου σε μουσείο
κάπου ανάμεσα σε σώματα κάδρα
όμορφα και ακίνδυνα
Κάπου εκεί τον ξαναείδα
Όχι από ψηλά αυτή την φορά
Μονό κάτω. Πιο κάτω κι από μένα

Αυτή θα ήταν-είπα-
κατάρα και ευχή του Χρήστου
εσταυρωμένη η μνήμη μου κρέμεται επί ξύλου.