Η ζωή είναι....Συνήθεια

Με σταυρωμένα τα χέρια μου,

αγναντεύω το σεργιάνι του Έρωτα,

που σύγκορμος θαρρώ αναριγεί.

Κι αναρωτιέται η φαντασία μου,

αν χαίρεται ή θλίψη τον κατέχει....

Σ' ένα Παρόν Αμίλητο,

με Πυρετούς ανομολόγητους,

ο κόσμος πότε Ανθεί, πότε Ευτυχεί,

και πότε....Υποφέρει!

Όνειρα και Τρόμοι Αφύσικοι,

Επαναστάσεις, Χειρονομίες Υπερβάλλουσες,

και στο τέλος ένα μαντήλι,

βρεγμένο από το Δάκρυ!

Ζωή Απόκρυφη, Παράδοξη ή άλλο τι,

έτσι την έχουμε φτιαγμένη...

Γοητευμένοι ή όχι,

από τις δυνατότητες των αισθημάτων μας,

ο Καθείς μας με πνεύμα βαθύ,

χρειάζεται, οϊμέ,και από μία μάσκα!

Και θεωρώ Ανούσια τα στιγμιαία φυλλομετρήματα,

αφού η ζωή....δεν είναι Επιχείρημα,

όμως για τους Ολίγους,

η ζωή, μπορεί να είναι.....και Συνήθεια!