Τα σκυλιά του Ακταίωνα (απόσπασμα)

Να μετεκπαιδευτούν τα όργανα

Να μετεκπαιδευτούν τα όργανα

Σ' αυτόν τον κήπο του εαυτού

Να κελαηδεί η σπλήνα

Να γίνουν σμήνη τα νεφρά

Να ροκανίζουν ίσκιους

Τα πόδια να μην περπατούν

Τα χέρια να βελάζουν

Τα μάτια αναρριχητικά

Στα σπλάχνα να θαυμάζουν

Οι φλέβες κόκκινα πλεχτά πουλιά

Και να αποδημούμε

Σκοτάδια στο στομάχι ν' αντηχούν

Να ανατέλλουν κρίνα

- στικτά γαλάζια και εκτενή

κυρτά και να μεσουρανούνε -

Η καρδιά να γίνει άνεμος τρελός

Ν' ανάψει ο κόσμος

Λίμνες να τρέχουν ποτάμια άγρια νερά

Για να βραδυπορούμε

Και στα μαλλιά του ποιητή

Να ανθίζουν περιστέρια

Δάση να 'ρθουν

Ιπτάμενα να κατεβούν

Να κατεβούν αρπαχτικά

Ν' αγκαλιαστούμε

Να 'ρθουν καπνοί

Να 'ρθεις και συ

Να μπούμε στον υμένα

Είμαι ένα δίχτυ

Είμαι ένα δίχτυ

Μέσα μου κάτασπρη λέαινα

Ενώ τρέχω κοιμάμαι

Πλέω το ζώο στον κόσμο

Σαν λίμνη

- κάτι του λείπω κάποιος ανθίζει

κάτι νυχτώνει -

Αλλά και τους δύο

Μας φουσκώνει μας φυσάει

- η άβυσσος επάνω μας χιόνι -

Κάτι που ίπταται

Μας προεξέχει

Μέσα του μάλλον κωπηλατώ

- κενό που

γύρω του συστρέφω κόσμο λεπτό -

Το περιμένω

Με περιμένει

Δύσπνοο

Νερό σκοτεινό

Υψώνω μέσα μου και χαιρετώ

Υψώνω μέσα μου και χαιρετώ

Τρεις λίμνες

Που κοιμούνται εντός σου

Την άβυσσο στο μέτωπό σου

Τη νύχτα

Την ψίχα

Την οργή των νεφρών