Απολογισμός

του Τάκη Σινόπουλου 

Τι μας περίσσεψε απ΄ το σκηνικό; Το κάθισμα και τ΄ άλλο

κάθισμα, η απότομη στροφή του αέρα.

Ή, ας πούμε, ο μακαρίτης ήλιος με τα τζάμια του και τα

πουλιά του.

Πως προχωρούμε και συγκατανεύουμε, ναι, θα συναντη-

θούμε κάποτε, θα σε θυμάμαι.

Ο,τι μετακινείται, ό,τι περνάει δίχως ν΄ ακούγεται, μόλις

ακούγεται μέσα στις λέξεις.

Μεταστροφές, επαναλήψεις, χάσματα, η παραίτηση, προ-

πάντων η παραίτηση.

Εκείνο που έφυγε δίχως να φύγει, ο τοίχος ανασαίνει, η

πέτρα έχει σκιά, τ΄ αγκάθι έχει φεγγάρι,

ο φτωχός θησαυρός απροστάτευτος απ΄ τα δόντια του δά-

σους,

η μικρή ξεχασμένη κοιλάδα στη σκάφη της σιωπής, με μια

στάλα μαύρο νερό.

Τι νομίζεις λοιπόν πως μας έχει απομείνει;