του Κωστή Παλαμά
– Γύφτε λαέ,
άκουσέ με· το πρωτόσταλτο είμαι
σημάδι από την
πλάση που θα 'ρθεί,
κι ύστερα κι
από ποιούς καιρούς και χρόνια πόσα!
Ένας εγώ, και
ζω για χίλιους.
Γύφτε λαέ,
άκουσέ με, δε σου μίλησε
προφήτης σου
ποτέ σαν τη δική μου γλώσσα.
Ποιός είναι
αυτός που πύργους χτίζει στον αέρα
με τη φωνή του
κράχτη και μοιράζει μας
βασιλικά τα
κάστρα, κι άπρεπων ελπίδων
ίσκιους
μπροστά στα μάτια μας σαλεύει;
Είμαστ' εμείς
οι απάτριδοι κι οι αγιάτρευτοι·
γιούχα και
πάντα γιούχα των πατρίδων!
Είμαστ' εμείς
οι αθάνατοι απολίτιστοι·
κι οι
Πολιτείες λημέρια των ακάθαρτων,
κι οι
Πολιτείες ταμπούρια των κιοτήδων·
στη στρούγγα
λυσσομάνημα και φαγωμός
λύκων, σκυλιών,
προβάτων και τσοπάνηδων.
Γιούχα και
πάλε γιούχα των πατρίδων!
Η μάντρα είν'
ο αφίλιωτος οχτρός μας,
την πλατωσιά
του κόσμου τη στενεύει,
στριγγλόχορτα
φυτρώνουν και γοργόνια
βλαστομανώντας
κάτω από τον ίσκιο της·
του δολερού
αναγάλλιασμα, τα μαραζώνει
τα ξεφτέρια
του νου και της καρδιάς τ' αηδόνια.
Το κρίμα εκεί
σκορπιός, ποτέ λιοντάρι·
και τον κακό
τόνε μολεύει η μάντρα
και βρέφος ο
καλός που τον ποτίζει αφιόνι·
δουλεύτε τον
ξανά τον κόσμο στη φωτιά,
και τα καλά του
ξανανθίστε και τα κρίματα,
χτυπώντας τον,
με το σφυρί και με τ' αμόνι.
Περάστε απάνω
από τις μάντρες, τα μουλάρια σας
…….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου