Νερωμένο κρασί

 του Ιωάννη Πολέμη 

Ό,τι κι αν είχε το 'χασε: γυναίκα, βιός, παιδιά του,

τίποτε δε τ' απόμεινε στερνή παρηγοριά.

Πέταξ' η έννοια από το νου κι η ελπίδα απ' τη καρδιά του

κι η υπομονή μαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.

Όπως τα λείψανα περνούν, περνά αργά ο καιρός του

και ζει, δίχως ο δύστυχος να ξέρει το γιατί.

Μες στη ταβέρνα ολημερίς με το ποτήρι μπρος του

του κάκου κει κι ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,

τι το νερώνεις το κρασί και πίνω απ' το ξανθό

και πίνω κι απ' το κόκκινο κι από το γιοματάρι

κι από το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα μήτε για πανηγύρι,

ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά...»

Κι ο κάπελας, γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,

με θλιβερό περίγελο στα λόγια, του απαντά:

«Τι φταίω 'γω αν τα δάκρυα, π' απελπισμένος χύνεις,

πέφτουνε στο ποτήρι σου, σταλαματιές θολές,

και το νερώνουν το κρασί κι αδύνατο το πίνεις;

Τι φταίω 'γω κι αν δε μεθάς, τι φταίω 'γω κι αν κλαις;»