του Ανδρέα Εμπειρίκου
Eίμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Όταν τραγουδάμε
εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα
μιας καμμένης πόλεως όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους είμεθα όλοι
εντός του μέλλοντός μας γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να
πούμε όχι να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας όπως μια γυναίκα δεν
μπορεί να κάμη τίποτε χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει μέσα στη στάχτη των ποδιών
της. Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια
ούτε την ευωχία των μαλλιών που λατρεύτηκαν ούτε τα σουραύλια των εργαστηριακών
μεταγγίσεων από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού προστατευομένου από τα
εγκόσμια και τα μελτέμια της κυανής ανταύγειας λιγυρών παρθένων. Eίμεθα όλοι
εντός του μέλλοντος μιας πολυσύνθετης σημαίας που κρατεί τους εχθρικούς στόλους
εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες
ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της
πάλης. Στιγμιότυπα μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας μας προς τον
προπονητήν του ιδίου φαντάσματος της προελεύσεως των ονείρων και του καθενός
κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας πόλης. Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα
φανούμε γυμνότεροι και από την άφιξι της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών και
παστρικών βαρούλκων γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής του κρημνιζομένου
πόνου στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου