του Γιώργου Σαραντάρη
"J'ai cueilli ce brin de bruyère"
G. Apollinaire
Ήταν γυναίκα
ήταν όνειρο ήτανε και τα δυο
Ο ύπνος μ’
εμπόδιζε να τη δω στα μάτια
Αλλά της φιλούσα
το στόμα την κράταγα
Σαν να ήταν
άνεμος και να ήταν σάρκα
Μου ‘λεγε πως
μ’ αγαπούσε αλλά δεν το άκουγα καθαρά
Μου ‘λεγε πως
πονούσε να μη ζει μαζί μου
Ήταν ωχρή και
κάποτε έτρεμα για το χρώμα της
Κάποτε
απορούσα νιώθοντας την υγεία της σαν δική μου υγεία
Όταν χωρίζαμε
ήτανε πάντοτε νύχτα
Τα’ αηδόνια
σκέπαζαν το περπάτημά της
Έφευγε και
ξεχνούσαν πάντοτε τον τρόπο της φυγής της
Η καινούργια
μέρα άναβε μέσα μου προτού ξημερώσει
Ήταν ήλιος
ήταν πρωί όταν τραγουδούσα
Όταν μόνος μου
έσκαβα ένα δικό μου χώμα
Και δεν τη
σκεφτόμουνα πια εκείνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου