Μια δέσμη αχτίδες στο νερό

του Αναστάσιου Δρίβα 

XV                                                                                             (ΓΚΡΕΤΑ ΓΚΑΡΜΠΟ)

Ράγισμα πάγων σε πολική ατέλειωτη μοναξιά

φλόγα του κίτρινου κερένιου ρόδου –

πάθος που ξέρει να μεταπλάθεται

τεφρή ουσία μυστική

πηλός στα χέρια του τεχνίτη.

Είν’ η σκιά σου καθώς σπαράζει

όμοια με τη ζεστή φτερούγα του πουλιού

σα μάτωσε το τρυφερό απάτητο χιόνι –

ομορφιά ευκίνητη σπασμωδική και σαν από κοράλλι.

Είν’ η σκιά σου

φωνή του ενδόμυχου δοκιμασμένου κόσμου

το αστάθμητο η απόχρωση

ο λυγμός των αποσιωπήσεων

η τομή που ξεχωρίζει

η αιχμή που θανατώνει.

Η ευγένεια η καλοσύνη χρωματίζουν τη μορφή σου

η αιθρία του χιονιού του κύκνου συμπληρώνει το μυστήριό της –

ένα με την ύλη του γλαυκού σαν ξημερώνει

ένα με το κόκκινο τριαντάφυλλο

στη μοναξιά του χειμωνιάτικου κήπου.