του Τάκη Βαρβιτσιώτη
Άκουσε τα
παιδιά που βόγγουν μες στα υπόγεια
Πατημένα απ’
τα βαριά σύννεφα
Που έχουν
κατέβει πάνω στη γη
Θυμήσου το
μακρινό σφύριγμα του τρένου
Τη φωτεινή
αναχώρηση
Που έζησες
μονάχα στ’ όνειρό σου
Το ρολόι του
σταθμού
Σημαίνει πάλι
μεσάνυχτα
Το χιόνι
πέφτει αδυσώπητο
σκεπάζοντας
όλα
Σκεπάζοντας
ακόμα και το κιτρινωπό φανάρι του δρόμου
Που ξαγρυπνάει
ολομόναχο
Η σιωπή σχίζει
τον άνεμο σαν ένα μαχαίρι
Τα φώτα
θρηνούν σωριασμένα
Στην
αποκοιμισμένη άμαξα του χειμώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου