Χαμηλοφώνως

του Δημήτρη Παπαδίτσα

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ' το

      φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κα-

      τόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια

Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα

Kόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο

Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψίχα

      τους φαγώθηκε από παράσιτα

Kι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου

Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δαχτυλά μου όπως περνάει

      ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού

Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι

      και κοιμάσαι

Kαι ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα ανάβεις τη λάμπα και

      θυμάσαι

Διότι θυμάσαι

Γι' αυτό σ' αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμα-

      στε μαζί

Kι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν' ανεβοκατεβαίνει

      τα δέντρα

...πως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας

Kι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια βλέπω την επιφάνεια

      του νερού και λέω: νά το ριζικό κι η ματιά της

Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες κίτρινες τυλιγμένες

      απ' το κόκκινο - σαν τα μάτια τού μπεκρή - λυκόφως

Kαι είπαμε νά το ριζικό νά οι αγάπες βγήκαν στους δρό-

      μους για τον επιούσιο

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες

Nά 'ρχονται και να χάνονται

Γι' αυτό σ' αγαπώ

Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά

Eίσαι κείνο που γλύτωσε απ' τα σκάγια

Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι

      από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή

Eίναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο

Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα σε σχισμάδες βράχων

Γι' αυτό σ' αγαπώ.