Ας φω δείλι ψυχής (απόσπασμα)

Ασφόδελοι

χανόμαστε σε δρόμους μυστικούς

εκείνους που η καρδιά μονάχα ξέρει

τη λύτρωση γυρεύουμε κι ασκούς....

του Αίολου η ψυχή μας να μαζεύει

τα λόγια μας σε ύστερες διαδρομές

παιδεύουν του μυαλού τα κρύα βράδια

λεπίδες γίνονται ...αστραφτερές

ασφόδελοι μοναχικοί φωτίζουν τα σκοτάδια

πλευρίζεις πάλι της ζωής το φως

γεννήθηκες μεμιάς να σημαδεύεις

λέξεις νοήματα βαθιά και πως

λίγο ν' αγγίζεις μη θαρρείς θα δραπετεύεις

αν έλαχε για λίγο να σε δω

σα φεγγοβόλο αστέρι που θεριεύει

νόβα κι η έκρηξη που καρτερώ

εξαπολύειται, τα βέλη αυτή μαζεύει

αστείρευτη η γνώση που ζητάς

φτιάχνεις συνέχεια μια καινούρια θεωρία

γνέφεις τον άνεμο τα σύννεφα σκορπάς

και ξαναγράφεις τώρα εσύ την ίδια ιστορία

σε παίρνει χρόνο να κοιτάς τον ουρανό

μετράς των άστρων τις πορείες με σαγήνη

πως έλαχε σε σένα απορώ

με στίχους να ποιείς και με γαλήνη!

Πετάγματα

τώρα που οι σιωπές

σκεπάζουνε τα βλέφαρα

τώρα που οι ανάσες μας γίνονται πιο βαριές

κοπάζει ο άνεμος

στο ύστερο λιοστάσι του

μαζεύει και τα τελευταία του μποφόρ

αποχαιρετά

αφήνοντας το πέταγμα

στη θέληση

να ψάχνει τις κορφές της

Ελπίδα

ένα φεγγάρι

κρυμμένο στα πρόσωπα των παιδιών

και στους θλιμμένους δρόμους της Ελπίδας

ποτέ δε μας φανερώθηκε

αυτό είναι το ριζικό της...

φυλακισμένη σ' ένα χθες

εγκλωβισμένη σ' ένα σήμερα

αφού η Μοίρα της δε διάβηκε ποτές

πως της ψευδαίσθησης το χρώμα της

μονάχα αγροικούμε...

Γνώση;

τα συμπεράσματα σαφή

επισφαλής δικλείδα

στις αυταπάτες μας

στο ΘΕΛΩ ο στόχος

στο ΔΥΝΑΜΑΙ η προσπάθεια

στο ΕΙΜΙ και ΟΙΔΑ

ο οδυρμός

Το αυτονόητο

απόψε...

που η νύχτα μεγαλώνει τις σκιές

θροίζει μες το ξεροβόρι η μοναξιά

τραγική φιγούρα

που συλλαμβάνεται να χορταίνει

ελάχιστη συμπόνια

από τα στερημένα της ουσιαστικά

π'απέμειναν για να προφέρει....

αφού τα χείλη της

διψασμένα υπάρχουν ακόμα

για το αυτονόητο...

Όπως παλιά

πως μας γυρνάει η ζωή..

τη δύση κάνεις όνειρο

μέσα της πώς πεθαίνεις

κι εσύ με τ'άστρο της Αυγής

μου στέλνεις ηλιαχτίδα

όπως παλιά θυμάσαι;

σα που γλυκοκοιμόσουνα

βουτούσαμε στο μέλι τη μπουκιά

κι ολόλευκο το όνειρο

με την Αυγή ξυπνούσε..