Παραδειγματικό

του Στέφανου Ξανθόπουλου 

Σαν πεταλούδα στη φωτιά, που αναίσθητα γυρίζει

και τα χρυσά της τα φτερά με ασπλαχνιά μαυρίζει

κι όσο μαυρίζει τα φτερά και το κορμί πληγώνει

τόσο αυτή αστόχαστα εις τη φωτιά σιμώνει, 

και κατακαίγει τα φτερά, το σώμα της μαυρίζει, 

πίπτει νεκρή και αναίσθητη,δίχως να το γνωρίζει,

έτσι κι εγώ ο δυστυχής φλογίζω την καρδιά μου,

ξετρέχοντας δια να θωρώ τα μάτια της κυράς μου

και όσο πληθ΄ η φλόγα μου, τόσο σ΄αυτή σιμώνω

και φθείρουνται τα στήθη μου αφ΄ τον πικρόν μου πόνο

της πεταλούδας να΄ μοιαζα ήμουν φχαριστημένος, 

εσύ να γίνεις η φωτιά κι εγώ ο φλογισμένος

και να τελειώσω δια μιας την άχαρον ζωή μου,

παρά να ζω και καίγεται καθημερνό η ψυχή μου.

Να΄ μπω σε τάφο σκοτεινό, να πάψουν τα δεινά μου, 

να τελειώσουν τα βάσανα κι οι πόνοι αφ΄την καρδιά μου.