του Κωστή Παλαμά
Μου σφίγγει ο
καημός σαν θηλιά το λαιμό
και μες την
καρδιά με δαγκώνει σαν φίδι
παράξενο θέλω ν’
αρχίσω ταξίδι
χωρίς μα χωρίς
τελειωμό
Το δρόμο μου
αργά να τραβώ, να τραβώ
αλλά πουθενά και
ποτέ να μη στέκω
ψυχή να μη
βρίσκω ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό
και βουβό
Να νιώθω τριγύρω
πλατιά ερημιά
κλεισμένα τα
σπίτια τα τζάκια σβησμένα
ψηλά να μη
φέγγει αστέρι κανένα
και κάτω γυναίκα
καμμία
Ε! Ίσως σε τέτοιο
ταξίδι αν βρεθώ
ατέλειωτο, έρμο
σ’ αγνώριστη χώρα
δε θα `χω
περίσσεια λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη από σε να χαθώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου