ΝΑΥΠΛΙΟ

Θύματα της αγάπης.

Θέματα που ταφήκαν.

Το αντικρινό καταύγασμα

οι ελιές της αλέας προς το μουράγιο

και κάτω απ’ το γυάλισμα οι καρποί τους,

και κείνα τα βήματα, πανωφόρια στο κόκκινο κρύο τους

έτοιμα να χρωματίσουν τα ίδια στενά με τα παγωτάδικα

δίπλα στ’ ανδρείκελα των προθηκών με τις μικρές πλακέτες.

Ύβρις

—-το ότι θέλαμε να τα ξαναδούμε,

έπαρση κοιτώντας τις ίδιες πόρτες

απ’ όπου σε λίγο θα βγαίναν

—-προς το παλιό δημαρχείο

κι όπως τότε

επάλξεις κι αναδιπλώσεις

—-του σκοταδιού στις τρίλιες του,

μονόλογος του πλακόστρωτου μιας άδειας πλατείας

και το χιόνι εκεί που περνούσαμε χέρι χέρι

—-σκόρπιο και λιγοστό σαν αλάτι

στ’ ακτινωτά της σοκάκια γεμάτα παιδιά

με τα κυριακάτικα μαγαζάκια κλειστά

όπου την άνοιξη βγαίναν σφυρίζοντας

—-πως ακόμα θυμούνται

κάνοντας τάχα

πως αγόραζαν για τα είδωλα της ανάμνησης

ρούχα.