Το ανάγραμμά μου μπορεί να είναι το ψευδώνυμο
της αγάπης σου.
Αυτό δεν θα είχε σημασία παρά μόνο αν οι λέξεις έπαιρναν
το σχήμα σου κάθε φορά πού μ’ άκουγες να σε φωνάζω από
μακριά κι εσύ ανταποκρινόσουν μ’ ένα «δεν ξέρω» πού μέσα
του έκρυβε τον θάνατο αυτών που γνωρίσαμε.
Αγέλαστοι και με κομμένη την ανάσα νοσταλγούμε το γέλιο,
απλώνουμε τα χέρια μας σ’ ό,τι δεν υπάρχει,
στις σκοτεινές αναταράξεις που μας άφησαν άφωνους
και απορούμε αν όσα ακούσαμε ήταν φωνή ή των ήχων
μια απρόσμενη σύγχυση.
Ξεραμένα δέντρα που κάποτε τα απειλούσε ό άνεμος,
άηχες κραυγές αϋτοδάπανες, ανερμάτιστα βλέμματα
έρμαια των ονείρων.
Ο άνεμος δεν θα περάσει, δεν θα μας βρει,
κι αν μείναμε μόνοι είναι γιατί ζητήσαμε
το άλλο μας όνομα.
Αν με καλέσεις δεν θα ξέρω πια ποιος είμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου