Γεννάω πάντα ένα παιδί
στη μέση του χειμώνα
μελανιασμένο από την υποξαιμία,
υπέρβαρο,
με μια τρύπα την καρδιά.
Κατεβαίνει με τα πόδια
από την μήτρα του εγκεφάλου μου
στο δεξί μου χέρι,
γλιστράει αιμόφυρτο
πάνω στο άσπρο χαρτί και κλαίει
με εκκωφαντικούς υπό-ηχους.
στη μέση του χειμώνα
μελανιασμένο από την υποξαιμία,
υπέρβαρο,
με μια τρύπα την καρδιά.
Κατεβαίνει με τα πόδια
από την μήτρα του εγκεφάλου μου
στο δεξί μου χέρι,
γλιστράει αιμόφυρτο
πάνω στο άσπρο χαρτί και κλαίει
με εκκωφαντικούς υπό-ηχους.
Γεννάω πάντα ένα παιδί
χορτάτο, θηλασμένο ήδη
με το γάλα της ανησυχίας μου
που μιλάει την γλώσσα της αβύσσου
και νοσταλγεί εμπειρίες
που δεν έζησε ποτέ.
Γεννάω πάντα ένα παιδίχορτάτο, θηλασμένο ήδη
με το γάλα της ανησυχίας μου
που μιλάει την γλώσσα της αβύσσου
και νοσταλγεί εμπειρίες
που δεν έζησε ποτέ.
μεγαλύτερο από μένα
σε ηλικία,
γεμάτο ρυτίδες,
θρομβωμένες φλέβες
και αρθρώσεις που φλεγμαίνουν.
Δεν το παίρνω ποτέ αγκαλιά
ούτε το κοιτώ στα μάτια
από φόβο μήπως ανακαλύψω
πως στην πραγματικότητα
εκείνο με γέννησε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου