ένα μολύβι
ένα στόμα που γελάει
ένας φλιτζάνι από καφέ άπλυτο για αιώνες
ένα θυμωμένο ρούχο
που δεν ήρθες
μια τσαλακωμένη επιθυμία που ταξίδεψε ποδοπατούμενη απ’ το πλήθος
την πάτησα κι εγώ κάποτε
πλήθος ήμουν
δεν την είδα
τώρα περίσσεψαν μόνο αυτά εδώ τα ψίχουλα
θα τα αφήσω
να ζήσουν ήσυχα
για πάντα
πάνω στο τραπέζι
και θα μετακομίσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου