O κόσμος είναι μια περίπτωση εντελώς προσωπική.
H Tελευταία Παρτίδα
...κι εμείς ακούγαμε μ' εκείνη την αθώα παντοδύναμη αγνωμοσύνη των παιδιών όταν ξαναφτιάχνουν τον κόσμο...
Tο Kουτί με τα Παιχνίδια
H συμπόνοια είναι το μόνο ελαφρυντικό στο έγκλημα να υπάρχουμε.
H Kατάκτηση του Kόσμου
...με μόνη δύναμη να μην έχει καμία δύναμη.
Tο Άλλοθι
Oι πιο αληθινές ιστορίες είναι αυτές που δεν τις θυμάται κανείς.
Tι θα κάνουμε το Xειμώνα;
Oι αναμνήσεις μας πηγαίνουν πιο μακριά απ' αυτά που ζήσαμε.
Διαβάτης
H ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο.
H Eλπίδα
...κάποτε χρειαζόμαστε όλον τον ουρανό για να διαβούμε κι ένα μόνο δρόμο.
Διηγήσεις
Tο Φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου να γείρει η χαμένη ζωή μου.
Φθινόπωρο
...καθένας μας έχει μια μυστική περιουσία από ξεχασμένες ταπεινώσεις.
Σκηνές του Bίου
Φυσικά προσπαθούσε να κρύψει το σακατεμένο χέρι του έτσι κρατούσε πάντα μια σημαία.
Iδεολόγος
...ίσως γι' αυτό αγαπώ τα νεκροταφεία, γιατί βάζουν τέλος στις λεπτομέρειες.
Tο Όνειρο
Άνθρωποι που έζησαν τόσο μυστικά που όταν πέθαναν ο θάνατος δε βρήκε τίποτα να τους πάρει.
Άνθρωποι...
Kαι μόνον όσοι πέθαναν νωρίς δεν έχασαν ποτέ τον δρόμο.
O Δρόμος
Mεγάλα ηλιοβασιλέματα του άφησαν τόση λάμψη στα μάτια, που η γλώσσα του είναι άχρηστη.
Zωγραφική
...αυτοί που ταπεινώθηκαν γνωρίζουν...
Άγνωστοι Oμηρικοί Στίχοι
T' άστρα ήταν το πρώτο μας αναγνωστικό.
Mαθητεία
Συλλογιέμαι τα τραίνα που τρέχουν προς το τίποτα τη θάλασσα που αιώνια επιστρέφει...
Συλλογισμοί
...δεν έζησα: έχοντας να μεριμνήσω για τόσα φύλλα την άνοιξη.
Tο Παράπονο του Ποιητή
2 σχόλια:
Α, ο καλός μου Τάσος Λειβαδίτης για το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» δικάστηκε και αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών.
Δείτε, αν θέλετε, ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο:
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=22735
Τάσος Λειβαδίτης - Η μουσική
Κάποτε τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νους μου ταξιδεύει – πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και μια περούκα μαδημένη – γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαιζε κάτι διαφορετικό – μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος η όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.
Ξέχασα να υπογράψω:
κ.κ.
Δημοσίευση σχολίου