ΓΕΝΕΣΗ

                Αφιερωμένο  στις κόρες μου

Και εσύ μικρή ζωούλα

στο κορμί γυναίκας αγαπημένης

προνύμφη      που ονειρεύεται

το μεγάλο ταξίδι της πεταλούδας

είσαι η σπορά των θεών

στην μήτρα   ευωδιαστής   παρθένας

την ώρα    που   ο   έρωτας  σαν     αφρισμένο ποτάμι   κυλά

στον γκρεμό   μελανόμορφης  νύχτας

Είσαι  το ρόδο    που ανοίγει  τα πέταλα του  δειλά

κάτω από την ομπρέλα      των άστρων

όταν     τα άλογα   της  ψυχής

το ένα στη  γη    τραβά    και το άλλο στα ουράνια

Το    πέταγμα του γλάρου  Ιωνάθαν

πάνω από   τα   ακρογιάλια  της σκέψης

το καράβι       που θα μας πάει μακριά

σε λιμάνια  άγνωστα

Είσαι  ο έρωτας του   καλοκαιριού

στην κεχριμπαρένια σάρκα του σταφυλιού

το κρασί που θα  μεθύσουμε   τον  χάρο

ο καβαλάρης   του    να μην μας   βρει

το   απαλό χάδι    του  Απηλιώτη

πάνω από τα  χρυσαφένια     στάχυα

το ψωμί που θα χορτάσουμε   την  ζωή

το ταξίδι  για    να  είναι  μεγάλο

Είσαι  η σπίθα  που   θα     αναστήσει     μέσα  μας    την φλόγα

της επιθυμίας  που θα βάψει    πορφυρά   τα όνειρά μας

τους  χειμώνες   που   θα   περιφερόμαστε   γυμνοί  και ανυπόδητοι

στους δρόμους   της   φτώχειας   και   της μοναξιάς

εραστές     της  Πολιτείας    ‘’Των δικαίων και όχι των αδίκων’’

αετοί    που  ζητούν πίσω τα κλεμμένα φτερά τους