Στον Λεωνίδα Μαργαρίτη
Λούζεσαι, Νύμφη, την αυγή, το δειλινό
στον σμαραγδένιο κόλπο του Πατραϊκού.
Στα Ψηλαλώνια σου ο ήλιος λημεριάζει
τον πρώτο στέλνοντας θερμό χαιρετισμό
στο κάστρο σου, την ώρα που μεσημεριάζει.
Κόρη των Αχαιών, και του Χελμού ερωμένη,
Παίζεις κρυμμένη στων δρόμων τις καμάρες,
Στης ομορφιάς τα’ αρχαία πέπλα τυλιγμένη.
Γιασεμιά κι αλόη, δεντρολίβανα, μουριές
Σ’ άφησε κληρονομά η μάνα σου η Αρόη…
Στους φοίνικες πέρα της Πλατείας Όλγας
Η θύμηση μου δέρνεται-καημός της φλόγας
Που καίγεται, που καίει στης μνήμης το κατώι.
Μάρτιος 1962
Από τη συλλογή «Στίχοι στη Φεγγαράδα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου