Η Μπαταρία

Τόσα φώτα ξόδεψα
μα ούτε μια μορφή δεν αντίκρισα.
Πνιγμένες στο σκοτάδι του αιώνα
πήγαν να κρυφτούν πίσω απ’ οθόνες
που μαγνητίζουν.

Τενεκέδες άδειοι από τυρί
και γύρω-γύρω ψίχουλα
να θυμίζουνε την ύπαρξη ανθρώπων
που καλούνε οικόσιτα ποντίκια
για γεύμα.

Βαθύ σκοτάδι πια…
Η μπαταρία τέλειωσε και την φορτίζω.
Δεν την πετώ.
Στέκομαι από πάνω της
και περιμένω…

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα
θα ‘μαι μ’ αυτή ξανά στο χέρι
στο φακό μου να τη βάλω.
Κι αν η μπόλικη υγρασία της ζωής μου
τη φουσκώσει…
σε δυο λεπτά μονάχα…

Το περίπτερο της συνοικίας διανυκτερεύει.
-Ίσως και να το ‘χω αγοράσει-
Σε δυο λεπτά μονάχα
η λυχνία θ’ ανάψει
κι ας μην υπάρχει γύρω ψυχή
να περιμένει.

Ντυμένη με το φως μου
και τίποτε άλλο
το νεκροταφείο της γειτονιάς θ’ αγκαλιάσω.
Σ’ έναν-έναν τους τάφους θα κοιμηθώ
Λευκή
και μαραμένη θα ξυπνήσω
από ιστορίες που άκουγα χωρίς να πιστεύω
από ψυχές που έχασαν το δρόμο της γαλήνης
και δεν φωτίστηκε ποτέ ο θάνατος γι’ αυτές.

Αν ξημερώσει,
ο φακός μου πια θα ‘χει χαθεί
στο άπειρο…
καθώς θα ζούμε
μια λάμψη επαναλαμβανόμενου διακόπτη
γέννημα κάποιας Ζωντανής Μπαταρίας.