"Κρατούσα το βλέμμα σου/ όχι ως παραχώρηση, αλλά ως αγάπη/ δεχόμουν
τέτοιο πόλεμο/ από τις ευθύνες και τις ανάγκες μου/ μα πάντα δυστυχούσα,
σε αυτό το διάλογο/ ανίατος, διεφθαρμένος, ξένος/ από την εικόνα σου,
τη σιωπή σου/ όταν καλούσες, πάλι έφευγα/ ερχόμουν μαζί σου, στο
αδιέξοδο/ καμία ευθύνη στον έρωτα/ μόνο φτηνές συνέπειες, η
καθημερινότητα/ δάσκαλος ο αμαθής, δασκάλα η χαρά/ κι ο κόσμος, ταγμένος
στις ανασφάλειες/ μέχρι το τέλος του, τι κρίμα αργεί πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου