ΜΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ, ΑΠΑΝΕΜΙΑ / Μίνα Μπουλέκου

Η δική σου αγκαλιά, με κρατά να μην πέσω

Μανούλα μου, 

η αγκαλιά σου ήταν όλος μου ο κόσμος.
Ένα ήσυχο καταφύγιο που βρήκα,
Ένα απάνεμο λιμάνι σωτηρίας
στους λυγμούς που θέριευαν
στη σιωπή αυτού του κόσμου,
μακριά από τις θαλασσοταραχές,
μακριά από τις ανεμοδαρμένες μπόρες!

Η αγάπη Σου έγινε
μια Απέραντη Ευλογία
στον Ωκεανό της Ζωής Μου.
Ξημέρωνα κάθε μέρα με την Ελπίδα
σε κάθε στιγμή που ήσουν δίπλα μου
κρατώντας τα χέρια σου μέσα στα δικά μου!

Μου έδωσες ρίζες να ξεκινήσω το ταξίδι μου,
Μου έδωσες φτερά για να πετάω.
Μ’ έμαθες να ονειρεύομαι, χωρίς να σκιάζομαι
πίστεψες σε μένα από τα πρώτα μου βήματα.

Σε κάθε σκαλοπάτι με οδηγούσες όπως η Παναγιά
Ήσουν εκεί, φώτιζες πάντα το δρόμο μου
κάθε φορά που πνιγόμουν στα σκοτεινά μονοπάτια….

Δώρο θεϊκό η Σκέπη σου
μαζί με τον φύλακα Άγγελό μου.
Πράξη θυσίας η Ζωή σου για τη Ζωή μου!
Πάντα εκεί δίπλα μου!

Ένας θησαυρός κρυμμένος
ξεδιπλώθηκε μέσα μου.
Έλαμπαν τα μάτια Σου,
στο Στερέωμα του Ουρανού Μου.
Ανυπέρβλητη Δύναμη στάθηκες στη Γη
Πάντα εκεί δίπλα μου!

Ηλιόλουστες μέρες φωτεινές,
γέμισαν τις μνήμες μου
σαν πολύτιμο κειμήλιο,
ένας θησαυρός κρυμμένος
στην καρδιά μου, σε μια Αγάπη Άνευ Όρων!

Μανούλα μου,
Θ’ αγαπώ τον κόσμο
μέσα από τα δικά σου μάτια
Θα συνεχίσω να ονειρεύομαι
γέρνοντας στην δική σου αγκαλιά
με τη λαχτάρα πάντα ενός μικρού παιδιού!

Το ανωτέρω ποίημα έλαβε «Τιμητική Διάκριση» στο 15ο Ετήσιο (2015) Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης του Λογοτεχνικού Περιοδικού «ΚΕΛΑΙΝΩ» με αφιέρωμα στη Μάνα