ΤΟ ΑΔΕΙΟ ΚΑΔΡΟ / Διγενής Ανδρέας

Στο στρώμα που κείτοταν κατάχαμα....
γυμνός.... μόνος, κάθιδρος,
ανάμεσα σε βαμβακερά σεντόνια 
και στα μαξιλάρια που πάλευαν μαζί μου....
Το ένα.... τό ‘ντυσα με το μετάξι που μου χάρισες
θέλω, νά ‘χει το δικό σου άρωμα,
την δική σου υφή !

Ακίνητος απέμεινα άπνοος,
χαμένος στις θύμησες
ενός μικρού καλοκαιριού....
Γλύφω στο μπράτσο μου για να γευτώ
τη γλύκα του ιδρώτα π’ άφησε
το διψασμένο σου κορμί,
ανεξίτηλο πάνω στο δικό μου....

Στο άδειο κάδρο, του απέναντι τοίχου,
διαβάζω συνθήματα μοναξιάς και νόστου
Αυτά μου απέμειναν....
γεννήθηκα μάλλον, για να έχω μόνο τόσα....
Κρυώνω.... Φοβάμαι....
Παραλογίζομαι ;.... Ίσως !....
Πόσο γοργά φθάνεις
από το «τίποτα» στο «όλα»
και ξανά στο «τίποτα» ;

Εσένα....
σε βρίσκω βαθιά μέσα μου....
κι όμως μου λείπεις !....
Πόσο εύκολο είναι να σ’ αγγίξω ;